Fietsen tegen kinderarmoede

Vijf dagen door Frankrijk met Ride to Unite 2023

Een week geleden sprong ik in Parijs op de fiets voor Ride to Unite 2023. Dikke regendruppels vielen uit de lucht toen een bus mij, samen met 25 andere charity riders, uitwierp aan de oevers van de Seine. Onder belangstelling van enkele verdwaalde Aziatische toeristen poseerden we lustig in onze roze wieleroutfit voor de obligatoire Eiffeltorenfoto, waarna we inklikten en ons ros doorheen de betere Parijse buitenwijken stuurden.

Onze eindbestemming lag een kleine 1.000 kilometer verder zuidwaarts, op het dak van de Tour de France ’23, de top van de Col du Tourmalet. Een lange tocht over golvende Franse wegen stond ons te wachten, met een climax in de Pyreneeën. We kregen evenwel wat respijt, want tussen het fietsen door waren vier slaapplaatsen voorzien, inclusief avondmaal en ontbijt. Meer nog: een hulpvaardige support crew voorzag dagelijks drie bevoorradingen waar we de nodige energie konden tanken, en bracht onze bagage naar de volgende halte.

De groep fietsers was, hoewel onbekend voor deze charity ride, behoorlijk homogeen: veelal geëngageerde jonge ouders, West-Vlaams als voertaal, met verplichte inburgeringscursus voor die ene Limburger. Qua fietsniveau was de spreiding iets groter, wat enig zoekwerk vereiste om een optimale pelotonstrategie te vinden, zeker op hellende stroken. Wat daarbij hielp, naast een gedreven organisator die werd ondersteund door een aantal Ride to Uniters van het eerste uur- onze ceremoniemeester bewees dat ASO een foute keuze maakte door hem over het hoofd te zien bij de aanstelling van de opvolger van Bernard Hinault- was ons gemeenschappelijk doel. Sportieve grenzen verleggen, vakantiegevoel, gewicht verliezen, mensen leren kennen, plezier beleven, het zijn elementen die zeker meespeelden in de achterhoofden van de fietsers. Dé verbindende factor was echter de strijd tegen kinderarmoede. Geld werven via sponsoring gold als antwoord op onze grote waaromvraag, die bij de ene al vaker door het hoofd spookte dan bij de andere, zeker wanneer na het ronden van de kaap van de 150 kilometer nog een stevige helling werd geserveerd.

Het ingezamelde geld wordt integraal gedoneerd aan de Stichting Pelicano. Die vzw spoort kinderen in armoede op, veelal via scholen, en geeft hen ondersteuning op lange termijn, tot hun 18 jaar. Dat gebeurt door een rekening te openen voor het kind, waarmee rechtstreeks kosten worden betaald voor schoolactiviteiten, voor aangepaste (seizoens-)kledij, voor sportbeoefening, etc. Die financiële en materiële achterstand ontneemt veel kansen op jonge leeftijd en dat heeft een nefaste  invloed op de persoonlijkheidsontwikkeling van opgroeiende kinderen. Pelicano gaat dat tegen, door ondersteuning te bieden, waardoor kinderen die niet in het juiste nest worden geboren toch kansen krijgen om zich te ontwikkelen zoals hun leeftijdsgenoten en op termijn een kwaliteitsvol leven kunnen opbouwen.

Met die gedachte in het achterhoofd trapten we de kilometers vlot rond. Uitgestrekte vlaktes werden afgewisseld door met kastelen bezaaide valleien. Mais werden zonnebloemen en verderop wijnranken, heuveltjes werden hellingen en later echte bergen. Spiermoeheid werd spierpijn, het zitvlak maakte voor velen een zelfde pijnlijke evolutie door.

Een groepsdynamiek ontstond. De één koos voor kopwerk, de andere werd hekkensluiter. Stille krachten trapten, terwijl iets minder stille krachten motiverende en informerende woorden aanbrachten. Spontaan nam iemand de rol van mecanicien op, van fotograaf, … . Banden werden soms vervangen maar bovenal gesmeed, door samen te sporten en hindernissen te overwinnen. In tegenstelling tot de evolutie van de pijnen, verminderde de waarde van de verloren voorwerpen doorheen de trip. Waar op dag één een fiets zoek was, bleek dat op dag twee slechts een helm te zijn, om op dag drie en vier te verwateren tot een wielertruitje en een onderlijfje.

Terwijl de lichamen steeds meer vermoeid geraakten, dikte de teller voor Stichting Pelicano rustig aan. Door verslag uit te brengen, probeerden we onze fysieke inspanning optimaal te laten renderen voor kinderen in armoede. Het sportieve sluitstuk ontspon zich op de flanken van de Col du Tourmalet. Bij het naderen van de Frans-Spaanse bergketen verdween de zon en trokken de wolken dicht. Dat de grote hitte daardoor ontbrak, leek een voordeel en dat was het ook bij het aansnijden van de eerste pentes. Na een goeie negen kilometer klimmen, net voorbij halfweg, veranderde dat. De wolken vielen op ons. Dichte mist was ons deel voor de rest van de beklimming. Met een zichtbaarheid van slechts enkele meters kropen we omhoog. De bedrijvigheid die voorafging aan de Tourpassage daags nadien dook soms zeer plots voor onze neuzen op.

Na 17 kilometer klimmen bereikten we één per één de top van deze 2115m hoge col, moe, voldaan, emotioneel voor sommigen. Foto’s werden genomen in hectische omstandigheden. De krappe Tourmalettop was de mistige hotspot voor fietsers, wagens en motoren vanuit zowat alle hoeken van de wereld. Uitblazen deden we vervolgens tijdens een lange afdaling. De lucht trok terug open, een fantastisch landschap openbaarde zich richting Luz-Saint-Sauveur. Na het opbergen van onze afdalingskledij trapten we door tot in Lourdes, het eindpunt van onze charity ride.

Ride to Unite 2023 was een buitengewoon avontuur, een fijne manier om meerwaarde te geven aan sportbeoefening. Maar ook een unieke manier om in groep te reizen en sterke banden te smeden. Een dikke pluim aan de initiatiefnemer/organisator, aan de Stichting Pelicano en de verschillende mensen in steun!

De fondsenwerving loopt bijna ten einde. Nog tot 11 juli 2023 is het mogelijk om je waardering voor onze prestatie te laten blijken en een bijdrage te doen in het kader van Ride to Unite 2023. Deze link blijft tot dan open staan: https://draftpelicano.koalect.com/nl-NL/project/jelle-hanseeuw?tab=overview

Ontzettend veel dank aan iedereen die reeds een duwtje deed door iets aan te kopen, te quizzen of via een bijdrage op de rekening!

Ook fanclub Bernal ontvangt bedreigingen

De Bernalvrienden België, een fanclub uit het Vlaams-Brabantse Erps-Kwerps, ontving de voorbije dagen tientallen bedreigingen op social media. Aanleiding lijkt de Ronde van Italië en de tweede plaats in de stand van Remco Evenepoel.

Na bedreigingen aan het adres van de Belgische Attila Valterfanclub afgelopen week ondergingen de Bernalvrienden uit Erps-Kwerps hetzelfde lot. “Zeer vreemd eigenlijk”, getuigt voorzitter Jimmy Stevens. “Onze facebookpagina is al enkele jaren niet meer geupdatet, maar plots stroomden de haatberichten binnen. Bedreigingen aan ons adres, racistische opmerkingen over de huidskleur van ons idool. We wisten eerst niet van waar het kwam. De leden komen nog goed overeen. We leven momenteel samen heel hard toe naar het Eurovisiesongfestival. Maar de carrière van Jody zit al even in het slop, waardoor we eigenlijk niet zoveel aandacht meer aan hem besteden, ook niet op onze socials.”

Het Girojournaal op Sporza bracht opheldering. “Wij, de uitsluitend mannelijke leden van de Bernalvrienden, geilen nogal op Ruben Van Gucht. De viking, je kent hem wel. Daardoor bekijken we zelfs tv-programma’s over wielrennen”, zegt Jimmy. “En ja, plots begon Ruben over een fietsende Bernal in een roze trui te praten. Het werd ons meteen duidelijk wat er gaande was. Jody draagt ook wel graag eens een roze trui, maar daarmee fietsen zou hij nooit doen. We probeerden dat duidelijk te maken door te antwoorden op de online haatberichten, maar dat leverde alleen maar meer scheldpartijen op.” Jimmy toont zich desalniettemin niet geïntimideerd. “Jody staat echt keigoed met wit. Indien hij had willen meefietsen daar in Italië zou hij desondanks geen witte trui mogen dragen. Want ja, wie heeft die aangetrokken? Inderdaad, die kleine snaak uit het Pajottenland. Wie zou er dus eigenlijk wie moeten bedreigen?” Of de Bernalvrienden verdere stappen ondernemen tegen de bedreigingen laat de voorzitter in het midden. “Wel ja, wel neen”, besluit Jimmy vrolijk zingend.

Doodsbedreigingen voor fanclub Attila Valter

“We gunnen het Remco nochtans” , 3 min. lezen

De Belgische fanclub van wielrenner Attila Valter ontving de voorbije dagen doodsbedreigingen en heeft haar werking tijdelijk geschorst. De Hongaarse renner draagt momenteel de roze leiderstrui in de Ronde van Italië, voor Remco Evenepoel, waardoor zijn Onkerzeelse fanclub het hard te verduren krijgt.

Toen fanclubvoorzitter Randy D.B.L. (wil niet met volledige naam vernoemd worden) vrijdagochtend zijn brievenbus opende, vond hij een roze enveloppe met daarin een kogel. Via het contactformulier van de website van de Attilavrienden Onkerzele, zoals de fanclub officieel heet, kwamen een tiental haatboodschappen binnen, op hun facebookpagina een veelvoud. “We haalden intussen de website en Facebookpagina offline”, zegt de voorzitter. “Sommige berichten waren nog beschaafd, getuigend van een leuke sportieve rivaliteit. Andere waren ronduit bedreigend, zowel voor de leden van de fanclub als voor Attila zelf. We hadden er zelf niet bij stilgestaan dat dit kon gebeuren. Na de finish van die halve bergrit in Italië donderdag kraakten we met de leden enkele flessen pro secco op het terras van ons stamcafé ‘De sportvriend’ hier in Onkerzele. We hadden ook een roze laken aan de gevel gehangen waarop we de naam van Attila schilderden. Net voor middernacht belde cafébazin Marina dat ze het spandoek had verwijderd. Er werden eieren naar haar gevel gegooid. Ze zei dat ze, nu haar terras na veel maanden eindelijk terug open kan, het risico niet wilde lopen om klanten te verliezen door de prestaties van Attila. We toonden begrip en dachten dat de kous daarmee af was”, aldus Randy. “Maar toen volgde dus de kogelenveloppe en de vele online bedreigingen.”

De fanclub bestaat nauwelijks twee jaar. “Ik was zelf niet echt een wielerliefhebber”, bekent Randy. “Mijn maat Kenny wel en die had Attila opgemerkt als belofte op het WK in Yorkshire. Hij had meteen onze sympathie. Sindsdien zijn we hem aan het volgen en van het één kwam het ander. In ons stamcafé vonden we al snel enkele medestanders waardoor de fanclub intussen 11 leden telt. We zijn de enige officiële Attila Valterfanclub in België. Attila is een zeer sympathieke en dankbare jongen. Hij heeft ons erkend en beloofde ons in de zomer van 2021, als de cafés weer open konden, een bezoekje te brengen.”

Dat plan staat nu op losse schroeven. “Na die bedreigingen overwegen we om definitief te stoppen”, geeft Randy schoorvoetend toe. “Het is jammer, want eerlijk, wij gunnen Remco zijn succes hé. Het is gewoon toeval dat ze nu in een sportieve strijd gewikkeld zijn. We hadden wel nog wat plannen met Attila. Er is rechtstreeks contact met de familie Valter. We beloofden hun een benefiet te organiseren voor het gehandicapte broertje van Attila, Dzjenghis. Kan zijn dat we dat schrappen. We zien wel wat de toekomst brengt. Misschien neemt Remco binnenkort het roze en gaat de storm wat liggen. Attila is een strijder, voor hem zou dat minder zijn, maar voor het voortbestaan van onze fanclub zou dat misschien niet slecht uitkomen’, besluit de voorzitter.

De politie is een onderzoek gestart. 

Remco’s manager verklapt oorzaak van aanslepende blessure

Mediadeal aan basis van schaambeenhinder

De manager van Remco Evenepoel verklapte gisteravond, in onze About The Bike-podcast, de ware oorzaak van de aanslepende schaambeenblessure, die de renner in januari opnieuw weken van de fiets hield. Een ingeplante chip voor nieuwsgaring blijkt de boosdoener. “De kranten van Mediahuis berichten al een paar jaar over iedere scheet die Remco laat. De klok rond schakelden ze daar zeven journalisten voor in”, liet de manager van zijn tong rollen. “Omwille van die hoge loonkost deden ze twee jaar geleden een voorstel om die nieuwsgaring te digitaliseren. Samen met Remco, zijn mama, papa en Patrick Lefevere besloten we initieel om daar niet op in te gaan. Maar plots was daar de val in de Ronde van Lombardije en ging er een belletje rinkelen. De opgelopen blessures bleken namelijk een ideale gelegenheid om dat aanbod te verzilveren.”

Tijdens Remco’s operatie werd, naast de noodzakelijke chirurgische ingrepen aan rug en bekken, ook een chip ingeplant tegen het vermaledijde schaambeen. “Als hij nu een scheet laat, dan wordt dat automatisch omgezet in een pushmelding naar alle abonnees van de kranten van het Mediahuis”, verklaart de manager. “De artsen hadden ons verzekerd dat dit een standaardingreep was. Toch traden complicaties op, waardoor de chip herpositioneerd moest worden en Remco opnieuw weken van de fiets moest blijven. Een kleine domper. Desalniettemin zijn we tevreden met de deal. Op lange termijn zal die renderen, want de zeven journalisten zijn intussen ontslagen en het equivalent van hun loon wordt maandelijks op Remco zijn rekening gestort. Digitalisering, niemand ontkomt er aan hé”, knipoogt de manager van REV.

UCI verbiedt nu ook ‘zadel-in-kont’-positie

Na het zitten op de bovenbuis en de losse polsjes op het stuur verbiedt de UCI nu ook de fietspositie waarbij het zadel schijnbaar in de kont steekt. Een UCI-commissaris geeft tekst en uitleg.

Afgelopen week sprak de wereldwielerbond een verbod uit op afdalen zittend op de bovenbuis van de fiets. Nauwelijks een dag later kwam daar ook het verbod om een tijdritpositie aan te nemen op een wegfiets door de polsen los op het stuur te leggen. Het stootte op verontwaardiging bij renners en wielerliefhebbers. Nu voegt de UCI daar nog een derde verboden fietspositie aan toe, namelijk fietsen met het zadel in de kont. De UCI wenst officieel niet te reageren. Wij wisten toch een commissaris te strikken die anoniem duiding geeft bij de beslissingen.

“Iedere fietser kent het hé, het gaat erg snel, je moet meer en meer vermogen leveren en schuift langzaam naar voor op je zadel”, aldus de commissaris. “Dat leidt al snel tot een positie waarbij je zadelpunt schijnbaar in je kont steekt. Sommige renners houden die positie tot een uur aan. Toch hebben wij beslist om die te verbieden.” De UCI wijst op de voorbeeldfunctie. “Welk voorbeeld is dat nu voor de jeugd? Een zadel heeft een zekere lengte omdat die benut zou worden. We willen paal en perk stellen aan die aanstootgevende positie en vooral, vermijden dat jonge renners nog meer gaan experimenteren met zadels in hun aars.”

De UCI koos niet toevallig voor deze periode om deze verbodsmaatregelen aan te kondigen. “Er heerst een wereldwijde gezondheidscrisis, het klimaat gaat om zeep, oorlog op veel plaatsen, vluchtelingen, maar ook veel positieve zaken: solidariteit in crisistijd, innovatieve ondernemers, nieuwe en betere presidenten, stijgende geboortecijfers, … . Iedereen gaat daarnaast recreatief wandelen en fietsen, maar professionele sport wordt steeds minder relevant. Dat geldt ook voor wielrennen”, geeft de UCI-man aan. “Vanuit de federatie vroegen we ons af: hoe kunnen we ons maatschappelijk nog minder relevant maken? Want ja, plots beginnen media de trainingskoers Ster van Besseges live uit te zenden en te becommentariëren alsof het een koers van belang is. Wielerliefhebbers met een zeer eng wereldbeeld gingen daar in mee en plots leek het weer alsof professioneel wielrennen een rol van betekenis speelt in de maatschappij. Ons verbod om zittend op de bovenbuis te dalen, zagen we als het ideale middel om onszelf toch weer volledig buitenspel te zetten. Maar dat was buiten die ouwe rukkers van Vlaamse tv-commentatoren gerekend. Plots begonnen die de maatregel als positief te beschouwen. Dus moesten we iets extra zoeken. Eerst de polsjes en nu dus ja, het verbod op de zadelpunt in de kont. We hebben daar een tijdje over moeten brainstormen maar zijn blij met het resultaat. Hopelijk ziet iedereen nu in dat professioneel wielrennen en de daarbij horende federatie kunstmatig, volledig wereldvreemd en totaal irrelevant zijn”, besluit de commissaris zuchtend.

Zuid-Afrikaanse variant Oostende blijkt WK-stunt!

Roger De Vlaeminck het achterliggende brein

De Zuid-Afrikaanse variant die afgelopen weekend opdook in Oostende blijkt geen virus maar een ploeg veldrijders. Ze staan komende zondag aan de start van het wereldkampioenschap. Oud-renner Roger De Vlaeminck is hun coach en blijkt ook de architect achter de ‘marketingcampagne’.

“Een hoop Belgen en Hollanders, wat verdwaalde Fransen, een Italiaan en een Spanjaard. Een wereldkampioenschap kan je dat niet noemen hé”, fulmineert De Vlaeminck. “De UCI praat al jaren van internationalisering van de sport en laat die taak over aan oud-renners die, laten we eerlijk zijn, nooit aan mijn hielen kwamen op de fiets. Ook voor de internationalisering van onze sport reken ik niet op die pipo’s en ging ik dus zelf aan de slag.”

Dat resulteert in een ploeg van vijf Zuid-Afrikanen die zondag aantreden in Oostende. “Na mijn succes met de Zimbabwanen (De Vlaeminck leidde ooit Zimbabwanen op tot veldrijder voor het tv-format Allez Allez Zimbabwe, nvdr) besloot ik nog wat zuidelijker te gaan rekruteren”, aldus De Vlaeminck. “De hele zomer ben ik daar met die gasten gaan trainen. Na een paar maanden waren er toch al enkele die mij konden volgen. Ondanks mijn leeftijd blijf ik een viriel baasje, dus met de conditie van die Afrikanen zit het wel snor. Vorige zaterdag zijn ze hier dan geland om het WK te betwisten.”

Dat de renners voor een zeer besmettelijk coronavirus werden aanzien, beschouwt Roger als een meesterzet. “Hoe zou ik hier in een paar dagen tijd nog de pers warm kunnen maken voor mijn project. Je kunt met moeite samenkomen en op mijn mails reageert al jaren geen enkele journalist meer. Dus flanste ik een klein marketingcampagnetje in elkaar. Vergeet niet, ik krijg al heel mijn leven jongere vrouwen in mijn bed. Dan weet je wel wat van (personal) branding hé. Zoals je zelf merkte, het nieuws ging meteen viraal”, besluit de oud-kampioen grijnzend.

*Dit artikel is de tweede bijdrage van onze Amerikaanse stagiair Donald T. Ze werd geschreven vanuit zijn thuisbasis in Mar-A-Lago.

Opmerkelijk! Boze renners bestickeren wagen van bondscoach

Met een bestickeringsactie stellen Belgische topwielrenners de motivatietechnieken van de bondscoach aan de kaak. “Hij boort ons constant de grond in en breekt doorlopend onze prestaties af. We pikken dat niet langer”, klinkt het unisono maar anoniem bij enkele van ’s lands toprenners. Om dat ongenoegen kracht bij te zetten werd afgelopen nacht de wagen van de bondscoach bestickerd met een niet mis te verstane boodschap. “Renners zijn nu éénmaal vlotter met hun handen dan met woorden”, verduidelijkt rennersvakbond CPA. “Dat en het feit dat ze schrik hebben om hun plaatsje kwijt te raken als ze hun mening uiten, deed hen kiezen voor deze anonieme bestickering. Doordat hun traditionele strandvakantie na het seizoen niet kan doorgaan en ook obscure dancings in eigen land gesloten zijn, hadden ze trouwens veel tijd om zich hiermee bezig te houden”.

De positie van de bondscoach stond al eerder te discussie, na het eten van een pita buiten zijn bubbel en na zijn keuze om aan de slag te gaan als sportief manager bij het team Israel Start Up Nation. Noch Belgian Cycling noch de bondscoach wensten te reageren op dit voorval.

*Deze nieuwsbijdrage is de eerste verwezenlijking in de pas heropgestarte samenwerking tussen de VS en België. Amerikaanse werkzoekenden krijgen de kans om een onbezoldigde stage te lopen in ons land. Auteur van bovenstaande is Donald T., een gewezen organisator van een rittenkoers in de VS. Donald kijkt sinds kort uit naar een nieuwe betrekking en heeft een sterke interesse in nieuwsgaring. Geïnteresseerde werkgevers kunnen zich melden via het contactformulier.

Wielerpetjesseizoen

Ode aan een iconisch hoofddeksel- 5 min. lezen

Aanvankelijk waren ze wit, met in het zwart de sponsornaam. Een extra biesje van een centimeter breedte werd er soms van voor naar achter opgestikt, éénkleurig of in de regenboogkleuren. Wielerpetjes of koersklaksjes, sober van aard en initieel niet meer dan een goedkope manier om extra ruimte te benutten op het levende sandwichbord, de wielrenner. Het petje groeide in enkele decennia uit tot een iconisch kledingstuk. Uiterst herkenbaar, één en al nostalgie. Tegenwoordig vind je ze in meer kleuren. Her en der wordt geëxperimenteerd met andere, meer geavanceerde stoffen dan het traditionele katoen, zonder veel succes. Het wielerpetje bleef grotendeels ongewijzigd, eenvoud en nederigheid uitstralend. Het petje en zijn vast ontwerp horen bij de koers zoals doping, list, bedrog, malafide figuren en valpartijen.

Je krijgt ze als wielrenner of sportief fietser bij een kledingpakket van een team. Promojongens en -meisjes van kranten gooien ze in het voorjaar letterlijk naar je kop. Bedrijven geven ze als relatiegeschenk met een koersknipoog, soms omdat ze ergens betrokken zijn als sponsor van een team of wedstrijd, vaak gewoon omdat de CEO of de marketingverantwoordelijke wielergek is. Hipsterwielerbars leggen enkele prijzige exemplaren in hun aantrekkelijke etalage, waardoor je overweegt om naast je veel te dure koffie ook een te hoog geprijsd petje aan te schaffen. Fietskledijmerken zetten campagnes op rond oude wielerverhalen en proberen je naast die outfit ook het bijhorende petje aan te smeren…

En toch, hoe vaak draag je een wielerpetje? Casual opzetten, het lijkt leuk, maar je doet het amper of niet. Op een foute verkleedavond misschien, tijdens een koers op rollen in een zaal achter een dorpscafé voor wie zich daaraan waagt? Stevig beschonken langs een kasseistrook tijdens Paris-Roubaix misschien? Je draagt het zelden, ook niet in vrijetijdssfeer, tenzij je een bejaarde seingever bent op een kermiskoers. Net als de taken die de seingever verricht, apprecieer je het hoofddeksel an sich. Geen pistolet met gehakt die je echter kan overtuigen om zomaar met een wielerpetje op je hoofd rond te lopen.

Op de fiets dan maar? Oude wielerfoto’s tonen steevast grote kampioenen, op stalen frames, met wollen truien en wielerpetje. Een paar decennia geleden stond zowel tijdens wedstrijden als trainingen een petje op het hoofd de wielerheld. Dat bleef, ook toen er werd overgeschakeld naar aluminium en lycra voor respectievelijk fiets en trui. Een tweetal decennia geleden werd de helmplicht ingevoerd. Wedstrijden betwisten deed je voortaan met valhelm. Het duurde nog even tot in het conservatieve wielermilieu het nut daarvan- het terugdringen van ernstige schedeltrauma’s bij valpartijen- duidelijk werd. Ook ondergetekende trainde jaren dagelijks met enkel een petje op het hoofd. In het voor- en najaar bood het iets van warmte tegen frisse wind en regendruppels, in de zomer hield het de felle zon van je bol. Naargelang de wijzigende trend zette je het klepje naar boven dan wel naar beneden, bij een andere gril het petje achterstevoren. Maar ruim 200 dagen per jaar trainden wielrenners met een wielerpetje op het hoofd. Enkel in de winter ruimde het plaats voor een dikkere muts die ook de oren bedekt.

De valhelmplicht drong het petje naar de achtergrond. De helm is voortaan het standaardhoofddeksel van de trainende wielrenner. Meer gegoede en fanatieke fietsers dragen in zomerse hitte een ventilerend model en kiezen een iets warmer aeromodel in voor- en najaar. De buff- een kokersjaaltje in stof- kwam het sportkledijsegment vervoegen en bood allerlei draagvormen, ook als lichte muts onder een helm. Speciale helmmutsen, een soort stoffen badmutsen- werden gefabriceerd om tegemoet te komen aan de helmplicht en de nood aan een muts om de winterkoude op de fiets te trotseren. Podiumceremonies worden vaak voltrokken met een baseballpet (vol sponsornamen) op het hoofd.

De rol van het koersklaksje uitgespeeld? Een doorwinterd fietser beschikt over een breed arsenaal aan kledij, gooit zelden iets weg voordat het volledig versleten is. Dat ene kledingstuk is goed voor die specifieke omstandigheden. Onderlijfjes bijvoorbeeld. Per twee graden dat het kwikt opschuift op de thermometer haalt een ervaren fietser een ander exemplaar uit de kast. Altijd is er wel een stof; wol, polyester of moderne variant die het zweet beter afvoert, het lichaam beter warm houdt, wind weert en tegelijkertijd niet te warm of storend aanvoelt tijdens inspanning. Zelfs met een gaatje of scheurtje in blijft de doorwinterde fietser vast houden aan een onderhemdje.

Die rol lijkt ook het wielerpetje te krijgen. Wanneer de temperatuur begint te dalen in het najaar, wat extra warmte of bescherming voor het hoofd welkom is, maar het bedekken van de oren nog niet nodig, laat staan een dikke beschermlaag op het hoofd die je te veel laat zweten. In die periode, anderhalve tot maximum twee maanden, waarin ook vaak nog een rustperiode zit, krijgt het wielerpetje een plaats onder de helm.

Wanneer de bladeren vallen en de temperatuur onder de 15 graden zakt. Wanneer de zomerse drukte en het gescheld van onoplettende recreanten op de jaagpaden definitief verdwenen is. Wanneer het luidruchtige enthousiasme van de macho wielertoerist met hoge witte sokken en nog hogere zwarte velgen is getemperd. Wanneer het regenvestje een vaste plaats krijgt in de achterzak. Wanneer het fietsgezelschap is uitgedund tot degenen die het echt graag doen. Wanneer de wind terug is die ook een vlakke rit inspannend maakt. Wanneer het fietsen weer belangrijker is dan de stravacijfers. Wanneer de warmte van de koffie onderweg evenveel geapprecieerd wordt als de dosis cafeïne. Wanneer de elementen de bovenhand nemen en de fietser nederig zijn plaatsje zoekt in het landschap. Dan is het wielerpetjesseizoen aangebroken!

Doode mannen in de Westhoek

Geloof, hoop en fietsen – 5 min. lezen

Noordwestenwind. Vanaf de kust drijven geleidelijk aan regenbuien het land binnen. Zo formuleerde Frank Debooseres schrijvende collega op kmi.be de weersvoorspellingen voor vandaag. De hoogzomer is voorbij. Ik fiets mijn oprit af en tuur omhoog. Wolken, maar geen regenbuien in de directe omgeving. De data van het weerstation Jabbeke, de toren met witte bol en rood lichtje bovenop langs de E40 zouden me wellicht exact kunnen vertellen wanneer de regenbuien zullen passeren. De witte bol bevindt zich in vogelvlucht nauwelijks 500 meter van mijn woning. Die nabijheid leidt tot accuraatheid, zo maak ik mezelf wijs. Een immomakelaar met stielkennis zou het ongetwijfeld als belangrijke meerwaarde vermelden om een woning voor 20.000 euro meer te verpatsen. Onweerszekerheid, dat vind je niet overal.

Toch weiger ik vandaag naar de buienradarapp te staren. Op het menu staat een rustige, ontspannen fietstocht van een drietal uur. Met de nadruk op ontspanning, dan wil je niet constant op een smartphone kijken. De ogen en het instinct zijn vandaag de instrumenten om de felste regenvlagen te vermijden. Niet rijden is trouwens geen optie meer. Mijn gewicht is boven de tachtig kilogram gestegen. Het gevecht is weer gestart. Het begon in mijn tienerjaren en zet zich, ondertussen twee decennia later, als een constante verder. Op en neer als een jojo, in termijnen van een paar maanden variëren de waarden op de weegschaal tussen de 72 en 82 kilogram. Een uitschieter van 85 kilogram niet meegerekend. Mijn weinig benijdenswaardig persoonlijk record ligt op plus tien kilogram in een maand. Omgekeerd gaat het altijd trager, maar is het wel fijner. De weg naar beneden is steevast gekoppeld aan een sportief doel. In het begin stijgt het gewicht licht door extra spiermassa, daarna gaat het traag maar gestaag naar beneden, met hier en daar een kleine uitzondering. Het creëert een positieve flow en moedigt aan om door te gaan. Om minder te eten en voldoende te sporten. De broeken komen wat losser te zitten. Ook de exemplaren die ik mager kocht, kunnen weer uit de kast. Mijn hemden knopen iets makkelijker dicht, de knopen staan weer in rechte lijn. Op de fiets snoeren mijn beenstukken minder in de binnenkant van de dijen, wielertruien in maat small passen weer, net als de windvestjes. En ja, ook het rijden voelt beter en sneller, zelfs op een vlakke weg.

Mijn Wahoo-fietscomputer vond intussen contact met een satelliet. De rit is aangevat. Ik vertrek zuidwaarts richting Aartrijke. Op de Zeeweg naar Wijnendale schuiven de eerste hoogtemeters onder de wielen. Het tempo ligt niet hoog. De snelheid is ondergeschikt aan de vooropgestelde honderd omwentelingen per minuut gedurende drie, misschien wel vier uur. Een heerlijk gevoel, ondanks het overgewicht. De beentjes draaien. 18 graden, ideale fietstemperatuur. Niets moet, alleen wat bollen. Zweten en rondkijken. Geen verdere verplichtingen en beslommeringen. Proberen droog te blijven uiteraard.

Als je voldoende hersenen hebt natuurlijk. De grootste theorieën en uitvindingen zijn nu éénmaal niet gedaan door wielrenners, ondanks de vele fietskilometers.

Een kwartier later geeft het plateau van de Ruidenberg uitzicht over de streek. Tijd om de wolkensituatie te monsteren. Duidelijk regenbuien aan zee, ten westen van Oostende. Ze komen effectief binnendrijven vanaf het westen. Correcte analyse, Frank en co! Ik merk heldere lucht rond het Heuvelland. Achter me, oostnoordoost, de kanten van Brugge, pakken donkere wolken zich samen. Niet meteen richting noorden rijden dus, geen wind tegen voorlopig. Ik trap verder richting Werken en Staden. Blauwe lucht voor me. Een solofietstocht, zeker een duurtraining, is een moment om de gedachten te laten afdwalen. Geen wiel voor je om op te focussen, geen wielklever waar je rekening moet mee houden bij het remmen of van traject veranderen, geen praatjes met degene die naast je rijdt, … Even de gedachten ordenen dus, ideeën en nieuwe inzichten laten binnensijpelen. Door de matige inspanning pompt je hart het bloed iets sneller, ook door je hersenen. Heerlijk en bijzonder productief. Als je voldoende hersenen hebt natuurlijk. De grootste theorieën en uitvindingen zijn nu éénmaal niet gedaan door wielrenners, ondanks de vele fietskilometers. Maar het is gezond, misschien zelfs ter preventie van dementie, zo suggereert de Nederlandse prof. Erik Scherder. Soit, het voelt goed, als een moment van bezinning, laat het ons daarop houden.

De bezinning krijgt een religieuze toets wanneer ik de omgeving van Langemark bereik. Op een rond punt begroet Madonna me vanuit de hoogte. Naar de moeder van de christelijke verlosser werd dit gehucht vernoemd. De film met het varken dan weer naar het gehucht. Veel tijd om met de katholieke oermoeder door te brengen is er niet. De donkere wolken vallen me intussen op de hielen. Ik trap verder door, westwaarts.

Madonna- Jezus Christus (Merkem)

Bijna onmogelijk om nog een streepje heldere lucht te vinden. Het spel met de wolken wordt intenser. Het is niet langer grijs of blauw, maar kiezen tussen grijsschakeringen, en inschatten waar zich regen in schuilhoudt en waar niet. Jonkershove naar Merkem. De zoon van Madonna begroet me, nog imposanter dan moeder zelf. Niet op de weg, maar langs de kant naast de kerk van laatstgenoemde dorp. Ook hier geen tijd voor religieuze symboliek. De duistere wolken omsingelen me bijna. Verder vluchten richting westen is de enige optie. Op het buitenblad richting Noordschote en verder, recht op recht, naar Reninge. Ik bereik De Hemel.

De Hemel

Regen overvalt me intussen. Zonden heb ik niet begaan, toch blijven de poorten van De Hemel dicht. De bestrating voor dit gesloten café annex feestzaal lijkt recht uit de hel te komen. Ik trotseer de kinderkoppen en rij verder richting Vleteren. De abdij van Westvleteren dan maar, het verborgene opzoeken, of moed indrinken met volgens sommigen het beste gerstenat ter wereld? Neen. Ik laat de pater-marketeers voor wat ze zijn, want meen meer noordelijk een opening tussen twee donkergrijze wolken te zien. Mijn voeten zijn nog relatief droog. Het windvestje zonder mouwen hield ook de eerste regen op mijn bovenlijf tegen. Als ik de juiste route doorheen de wolken kies, lukt het wel om niet doorweekt te geraken.

Stavele, Abele, mijn tocht noordwaarts is ingezet, wind op kop langs godvergeten plaatsen. In de doode mannen, een klein weggetje leidt me recht naar een T-kruispunt, met op de kop een voormalige herberg met dit opschrift op de gevel. Het zet aan tot overpeinzing. Wat is de oorsprong van het opschrift? Eén van de twee oorlogen wellicht. Wat zou zich hier hebben afgespeeld? Niets bijster positief waarschijnlijk. En zouden al die katholieke symbolen die ik al passeerde er al honderden jaren staan of zou het katholicisme een extra boost gekend hebben na die twee gruwelijke stukjes geschiedenis die zich hier, vooral hier in de Westhoek in ’14-’18 en ’40-’45, afspeelden? Wie weet. Het valt wel op hoeveel religieuze beelden, kapelletjes en andere verwijzingen je hier nog aantreft. Bij mountainbiketochten in de Dolomieten viel die aanwezigheid van katholieke symbolen eerder al op. En ook daar, het ander uiteinde van de frontlinie, hield de eerste wereldoorlog lelijk huis. Merk ik een tendens of gooi ik gedachten op een hoop om een eigen waarheid te creëren? Misschien eens wat feiten opzoeken bij thuiskomst. Maar eerst trappen.

In de doode mannen

Ik draai af richting Beauvoorde. In mijn achterhoofd zitten pannenkoeken. Ik besluit een energiereep in mijn mond te duwen. Noodzakelijk, want de regenbuien nemen de bovenhand. Voldoende energie zal essentieel zijn om thuis te geraken. Heldere lucht valt nu nergens meer te bespeuren. De schakeringen grijs zijn verworden tot donkergrijs en bijna zwart. Ik geef me over. Het giet, pijpenstelen en oude wijven tegelijkertijd. Ik trap harder, negeer de honderd omwentelingen maar kies voor brute kracht op het buitenblad, 52x 12. Passages door Zoutenaaie en Stuivekenskerke. De weinige wagens die me kruisen, rijden met hun koplampen aan. De Westhoek wordt nog troostelozer dan ze al was. Stel je voor dat je hier in een loopgraf zit, tot aan de enkels in het slijk, schiet er plots door mijn hoofd. Je hebt honger, iedere schoen weegt inmiddels 15kg door de modder, zwaar wapen over de schouder meezeulend, ieder moment kan je afgeknald worden of op een landmijn stappen. Ratten passeren langs je voeten. Hier en daar het lichaam van een dode collega. Slechts een arm of een been kwijtraken is in dit geval een succes. Je mist thuis, familie en vrienden. En je weet niet hoe lang dat afzien nog moet duren. Uren of dagen, neen, veeleer weken, maanden of jaren. Je vraagt je af voor wie en voor wat, en krijgt geen antwoord. Een mens zou in dat geval al eens een gebedje prediken.

Ik fiets verder. Het blijft gieten. Doorweekt intussen. Ik voel wat pijn in de bovenbenen. de bidons zijn leeg, maar ach. Anderhalf uur doorduwen en ik ben thuis voor een warme douche, eten en drinken in overvloed. Daarna wat ontspannen. Via een paar muisklikken ontdekken dat In de doode mannen uit de 18de eeuw stamt en naar gedempte waterputten verwijst. Desalniettemin blijft die grauwe sfeer in de desolate Westhoek door mijn hoofd spoken. Dat een goeie eeuw geleden daar vele late tieners en jonge twintigers vanuit de hele wereld hun graf vonden, vaak anoniem. Dat ze bijna allemaal vergeten zijn, ook dat. Ze streden voor onze vrijheid, zo verwoorden we dat mooi. Onze vrijheid? Wat als ze niet streden? Waren wij dan niet gewoon Duitsers? Zou de meerderheid van de bevolking dat erg vinden of in dat geval haar geschiedenis wel kennen om er te kunnen aan tillen?

Thuisgekomen, doodop. Voor even toch. Ik steek de tv aan. Nabeschouwing Tour de France. De aanstormende jonge generatie twintigers wordt geroemd, elke dag weer dezelfde paar fietsprestaties uitvergroot en opgeblazen door verschillende bewonderaars langs alle mogelijke mediakanalen: godenkinderen, helden van de natie. Wielrenners helden? Yeah, right.

#Ruidenberging

The Challenge! – 1 min. lezen

Voor de fanatiekeling behoeft deze wellicht niet meer duiding dan dit:

• 43 meter
• 4 minuten en 34 seconden.
• 3,5 keer de Heuvelstraat in Ichtegem.

Try to beat it!

Iets uitgebreider: de Ruidenberg is een bergspits gelegen in het grensgebied van de gemeenten Ichtegem, Koekelare en Kortemark (Edewalle). Het is een uitloper van het massief van Wijnendale in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De top van deze reus rijst 43 meter boven de zeespiegel uit.

In de Ruidenberging challenge evenaar je in zo’n kort mogelijke tijd het aantal hoogtemeters van deze gigant op een beklimming naar keuze. Het resultaat post je, liefst zonder veel gefoefel, uitgebreid online. Verzin er bij voorkeur ook een paar holle hashtags bij. Eeuwige roem staat je te wachten!

*noot: er bestaat ook een variant met een minder bekend bergje in het grensgebied van Nepal en China in het Himalayamassief. Als je geen coronabeperkingen hebt (lees: langere klim in je buurt), geen hoogzwangere vrouw in huis, en vooral meer tijd en geldingsdrang, dan is dat misschien jouw volgende stap 🙂